,,Najtrudniejszy Pierwszy Krok"- zmieniający się świat a kondycja muzyki metalowej.

 Od kiedy istnieje gatunek ludzki oraz porozumiewamy się w narzeczu zwanym językiem ukuło się twierdzenie iż ,, najtrudniejszy jest pierwszy krok" podobny tytuł nosi też piosenka znanej piosenkarki, która wykonywała muzykę popularną- Anny Jantar. Tak samo autor tego bloga dopiero raczkuje w dojrzewającej twórczości własnej więc prosi o wyrozumiałość i konstruktywną krytykę. Po tym krótkim słowie wstępu, chciałbym przejść do  meritum. Ostatnio często pochylam się nad kwestią znaczenia muzyki w życiu człowieka, zwłaszcza zaś roli muzyki metalowej...

    Zmieniający się świat stawia wyzwania zwłaszcza przed artystami. Czasy gdzie rock i metal  święciły triumfy stały się przeszłością, gatunki te zeszły do określonej niszy fanów gdzie dobrze im się powodzi. Z piedestału ciężkie brzmienia strącił rap, który zaczął swoją złotą erę w latach 2000.  Teraz zaś młodzież zwłaszcza  w przedziale wiekowym 12-18 słucha głównie trapu arytstów pokroju Lil Peep. Takie warunki społeczene nie wpływają pozytywnie na muzykę gitarową. Kamieniem młyńskim u szyi okazuje się pandemia i dotyczące jej rystykcje. Muzycy musieli odwołać trasy często mające pormować nowo wydane albumy. To spory cios zwłaszcza dla branży muzyków, którzy nie są ,,na fali". Cios za ciosem spada zwłaszcza na młode zespoły - takie, które jeszcze nie zdążyły zaskarbić sobie rozpoznawalności oraz wykuć własnej legendy. W tych trudnych warunkach jednak muzycy się nie poddają i starają się wybić jak takie ziarno rzucone na jałowy grunt. Taka postawa i przesłanie koleruje z naturą heavy metalu. W duchu tej muzyki jest bowiem bunt, gniew i brak pobłażliwości dla braku sprawiedliwości. Takie myślenie to synonim słowa konsekwencja nawet ta w uporze i sprzeciwie. 2020 rok jak już wspomniałem był trudny zwłaszcza dla branży rozrywkowej, w tym właśnie muzycznej. Takie czasy jednak nie zabijają twórczości czego przykładem są nowe płyty od artystów pokroju zespołu Accept ,,Too Mean to Die" czy też z naszego nadwiślańskiego kraju Vader ,, Solitiude in Madness". Nie samymi płytami jednak człowiek żyje,  konecerty jak i muzycy również przeniosły się online. Trudno było się nie tylko muzykom ale i fanom przestawić. Interakcja z publiką  zwłaszcza ze sceny jest trudna, kiedy oglądają Cię ,,szklane monitory".  Sami fani przyznają też, iż koncertom w takiej formie brakuje tej szczególnej atmosfery, poczucia jedności czy zobaczenia muzyczynych idolii  z odległości zazwyczaj kilku metrów. Mówi się o zmęczeniu formy i wszyscy są nią zmęczeni zwłaszcza gdy słyszy się poraz  już chyba setny ,,wytrzymajmy jeszcze dwa tygodnie".  Prowadzi to do patologicznych sytuacji, gdzie jako fani boimy się kupować bilety na ,,normalne" koncerty bo nie wiadomo kiedy i czy wogóle się one odbędą.  Myślę sobie, że taka sytuacja to swoisty sprawdzian charakteru dla nas fanów jak i muzyków. 

 Z pomocą przychodzi jednak Rob Halford i legendarny zespół w którym jest wokalistą- Judas Priest  w utworze ,,No Surrender" : 

,,Chasing a dream as I go higher. Playing it mean, my heart's on fire Living my life, ain't no pretender. Ready to fight with no surrender"

Myślę, że takie optymistyczne słowa powinny towarzyszyć nam wszystkim zwłaszcza w tych  niespokojnych czasach i dawać nam siłę by przeżyć każdy kolejny dzień.

Informacje od autora:

Postaram się by taka forma wypowiedzi była regularna- co tygodniowa. W procesie przygotowawczym są  recenzje, przeglądy muzyczne a kto wie może z czasem jakieś wywiady?

Stay tuned